domingo, 9 de junio de 2013

Aitana...

Raquel Aitana.
Descubro hoy, día de tu despedida, de la voz de tu hermana, del puño y letra de tu padre, que te llamaron Aitana por la cima de la sierra que lleva el mismo nombre, conjunto montañoso del Sistema Bético.



Algo tenía que tener sentido, porque no lo encuentro en nada lo que tiene que ver con tu marcha.

Descubro la gran familia a la que pertenecías. No sólo tu madre, padre, hermana y cuñado... sino la que formabas también con tus compañeros de "pasión".. excursionistas, montañeros, ...  Lo unidos que estábais, la piña que hacíais.

Tu madre se ha pasado toda la ceremonia ahogando un llanto que venía huracano con sus manos presionando su boca. Tu hermana mientras tanto, le transmitía toda la fuerza que era capaz a través de sus abrazos. "Sortirem d'aquesta amb l'ajuda de l'Arán" (tu sobrino...¿verdad?), ha dicho tu hermana mirando a tus padres, compungidos, deshechos, destrozados. Las palabras entrecortadas han llegado hasta las últimas filas donde estábamos nosotros, todos, en un momento también doloroso y desgarrador.



Desde que te fuiste, en el grupo "Equip" tenemos foto nueva de perfil: la flor de nieve Edelweiss. Dicen de ella que crece en los prados alpinos dignos de montañeros expertos y que se le asocian múltiples leyendas por la dificultad de encontrarla en su hábitat natural. Tenías una parte muy grande de Edelweiss tú...
En ese grupo, que también nos consideramos tu familia, nos ha pasado algo muy curioso... De repente, nos hemos unido mucho más...como queriéndonos abrazar unos a otros. Yo, por ejemplo, he cogido tu testigo y suelo escribir el primer mensaje dando los "buenos días"; mientras que la jefa, que para algo es la jefa :-)), suele dar las "buenas noches". Si pudiera, lo sé, hasta nos arroparía en nuestras respectivas camas y nos traería un vaso de leche con miel... Los chicos se hacen algo más los fuertes y alguno, a quien tú conocías bien por "proximidad" de mesa, hasta se permite bromear de vez en cuando. Las demás sabemos que la procesión va por dentro, que demasiadas veces han tarareado eso de que "los chicos no lloran", pero que están igualmente desgarrados... Las más "sensiblonas", entre las que me incluyo yo, solemos darle algo más a las teclas de las lagrimillas con algún que otro pasaje emocional. El último fue de otra de nuestras "Grandes", quien nos envió una entrevista tuya en "Dona Alpina"... Menuda pieza periodística, menuda personalidad Raquel!!!. Es entonces cuando las "listas" del grupo, aquellas que callan, observan y dicen justo lo necesario, siempre en el instante preciso, sentencian con frases o pensamientos dignos de elogio. Son las que más te emulan.

Estimada Raquel. Ens has deixat massa aviat. No hem tingut ocasió d'escriure ni un sol capítol sencer plegades!!!!.

Tots, estimada Raquel, tots, estem totalment pendents de tu. Encenem l'espelma a la teva taula, mirem el teu xal granat que tantes vegades t'has posat, intentem sentir les teves passes pausades, elegants, de ballarina, d'aventurera, de noblesa... i les seguim sentint... perquè com tu...estan presents a cada batec del nostre cor.

Tantes coses que no ens vam dir,
tantes coses que no vam compartir,
tantes coses que no et vaig dir...

Necessitava trobar una estona per parlar amb tu i avui, que ja fa una setmana, ho he pogut fer.
I ho faig com et parlava...ahora en catalán, ahora en castellano. Sé que si me contestaras, lo harías siguiendo este "cutre-bilingüismo" mío, que personas tan hábiles como tú saben sortear tan bien... Me encantaba la capacidad que tenías de adaptarte al medio...

R.A.M. Te digo desde el más profundo recoveco de mi corazón que eras, ERES... MUY, MUY GRANDE!!! Me da MUCHA MUCHA RABIA no habértelo dicho más, mucho más!!!!!!!!!!!!!
Me da rabia no haberte aprovechado mássssssss!!!!!!!!!!!!! No haberte escuchado mássssssss!!!!!!!!!!!!.

Se me ha hecho muy corto. Demasiado. Y no puedo remontar si no te lo digo...
Me consuela solamente una cosa... No sé por qué...pero creo que estás muy cerca de todos nosotros. Creo que no te has ido del todo... Creo que ahora eres tú quien vela por nosotros.

Si es así...prioriza a tu familia.

Nosotros, "l'equip", seguirem bé, estarem bé, amb l'ajuda de tots.

Un petó (que no "peto" como te dije la última vez...el día de mi cumpleaños, cuando me felicitaste).

Descansa R.A.M.
No t'oblidem...

No hay comentarios: